Stworzony przez naukowców w Polsce model opiera się na GIS i może być dostosowany do różnych warunków rynkowych. Naukowcy zastosowali go do polskiego rynku i odkryli, że 3.61% dostępnego terenu w kraju może pomieścić systemy fotowoltaiczne na skalę przemysłową.
Naukowcy z Polskiej Akademii Nauk opracowali nową metodę analizy przydatności gruntów pod inwestycje oraz przeprowadzania ocen techniczno-ekonomicznych systemów fotowoltaicznych na skalę przemysłową.
Nowe podejście, które naukowcy nazwali SpatIo-temporaL scIentific ComputatiONs (Silicon), opiera się na systemie informacji geograficznej (GIS), który pomaga analizować komórki geograficzne z rozdzielczością przestrzenną 100 m.
„Aby rozwiązać problem elementów kosztów specyficznych dla danego kraju, model uwzględnia rozbicie na wyrównany koszt energii elektrycznej (LCOE), często stosowane przez organizacje rządowe i międzyrządowe” – wyjaśniła grupa badawcza. „Proponowane podejście można wykorzystać do opracowania krajowych i regionalnych strategii skoncentrowanych na instalacjach fotowoltaicznych na dużą skalę, co ułatwi osiągnięcie celów w zakresie energii odnawialnej”.
Metoda składa się z dwóch głównych modułów: jeden ma na celu analizę kwalifikowalności gruntów, a drugi koncentruje się na ocenie techniczno-ekonomicznej.
Jeśli chodzi o kwalifikowalność gruntów, metoda wykorzystuje dwa rodzaje zestawów danych, w formacie rastrowym lub wektorowym. Zestaw danych rastrowych to format zestawu danych GIS, który przedstawia dane jako siatki komórek lub pikseli i jest idealny dla zjawisk ciągłych, takich jak wysokość i temperatura. Zestaw danych wektorowych z kolei przedstawia cechy jako punkty, linie lub wielokąty z precyzyjnymi granicami, co czyni go odpowiednim do oznaczania danych, takich jak drogi i miasta.
„W przypadku zbiorów danych wektorowych geometrie są albo rozszerzane poprzez zastosowanie bufora, albo konwertowane do formatu rastrowego” – powiedzieli badacze. „W przypadku zbiorów danych rastrowych pikselom mapy reprezentującym zasięg geograficzny kraju przypisuje się wartości binarne. Następnie stosuje się wykluczenia dotyczące dostępności gruntów, aby wskazać odległości buforowe i specyfikacje gruntów”.
Model jest trenowany w celu znalezienia obszaru, który będzie pasował do systemu PV, na podstawie pewnych kryteriów wykluczenia. Na przykład metoda wie, aby nie umieszczać systemu w odległości 5 km od lotniska, 120 m od linii energetycznych i 200 m od obszarów ochrony ptaków. Wyklucza również obszary geograficzne o wysokości powyżej 2,000 m lub zboczach o nachyleniu powyżej 30 stopni.
Wynikiem tego pierwszego kroku jest cały kwalifikujący się teren, który kraj może zaoferować pod rozbudowę PV na dużą skalę. Wynik ten jest następnie wykorzystywany jako dane wejściowe w modelu oceny techniczno-ekonomicznej, który daje wyniki takie jak uśredniony koszt energii (LCOE) w tej samej rozdzielczości 100 m. Aby obliczenia te były możliwe do zastosowania w różnych strefach ekonomicznych, metoda wymaga wprowadzenia informacji, takich jak lokalne koszty instalacji, sprzętu i oprogramowania.
„Drugi komponent opiera się na ustalonych koncepcjach finansowych, takich jak koszty inwestycji kapitałowych, koszty operacyjne i konserwacyjne oraz średni koszt energii elektrycznej” – wyjaśniają dalej naukowcy, zauważając, że koszty można przekształcić we wzory, które można dostosować do różnych studiów przypadku.
Aby zweryfikować swój model, naukowcy zastosowali go do Polski i odkryli, że około 3.61% dostępnego terenu w kraju może być przeznaczone pod instalacje fotowoltaiczne na skalę przemysłową, co odpowiada powierzchni około 11,277.70 2 km394.64. W zależności od efektywności wykorzystania terenu, obszar ten może być wykorzystany do instalacji instalacji fotowoltaicznych o mocy od 563.77 GW do 0.043 GW. Wyniki wskazują również, że LCOE może wynosić od 0,045 EUR (0.049 USD)/kWh do 0.045 EUR/kWh, przy średniej krajowej wynoszącej XNUMX EUR/kWh.
„Ponadto ustalono, że większość odpowiednich lokalizacji do wdrażania systemów fotowoltaicznych na skalę przemysłową jest skoncentrowana w czterech regionach położonych w centralnej i zachodniej części Polski (łódzkie, lubelskie, podlaskie i mazowieckie)” — dodał zespół. „Regiony te odpowiadają za ponad 50% całkowitej mocy i potencjału produkcji energii elektrycznej. Ponadto region mazowiecki reprezentuje około 20% potencjału mocy instalowalnej”.
Nowe podejście przedstawiono w artykule „Metoda oparta na GIS do oceny ekonomiki systemów fotowoltaicznych na skalę przemysłową”, który niedawno opublikowano w Energia stosowana.
Ta treść jest chroniona prawem autorskim i nie może być ponownie wykorzystana. Jeśli chcesz współpracować z nami i chcesz ponownie wykorzystać część naszej treści, skontaktuj się z nami: editors@pv-magazine.com.
Źródło z magazyn pv
Zastrzeżenie: Informacje podane powyżej są dostarczane przez pv-magazine.com niezależnie od Chovm.com. Chovm.com nie składa żadnych oświadczeń ani gwarancji co do jakości i niezawodności sprzedawcy i produktów.
